Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

Απ' τα σχολεία βγήκανε και μπήκαν στα μπαράκια
Στους τοίχους χτυπηθήκανε τα έφηβα γεράκια…

Για τους εφήβους το σχολείο είναι ένας εκπαιδευτικός χώρος που δημιουργούν νέα και διαφορετικής μορφής επικοινωνία με τους φίλους και τους καθηγητές τους σε σύγκριση με το παρελθόν. Αυτή η διαφορετική επικοινωνία των εφήβων αρχίζει από το Γυμνάσιο και μέρα με τη μέρα εξελίσσεται. Ο έφηβος σ’ αυτά τα χρόνια δεν αρκείται σ’ αυτά που έχει η οικογένειά του, αλλά θέλει να αναπτύξει τα δικά του ταλέντα και την προσωπικότητά του. Γι’ αυτό η σχολική κοινότητα είναι ένα μέρος όπου ο έφηβος επηρεάζει τους άλλους και επηρεάζεται απ’αυτούς θετικά και αρνητικά.
Ο έφηβος, επειδή περνάει την εφηβεία του στο σχολείο, εκεί ψάχνει κάποιον ενήλικα για τη θέση της οικογένειας για να τον έχει για πρότυπο, δηλαδή το στήριγμά του μπορεί να είναι ένας καθηγητής που θαυμάζει. Επειδή ένας νέος δεν μπορεί να συμπαθεί κάποιους και κάποια πράγματα πολύ εύκολα, όταν συμπαθεί κάποιον καθηγητή θέλει να δει και τους άλλους καθηγητές όπως αυτόν. Ο νέος, λοιπόν, αρχίζει να διαλέγει συγκεκριμένα πρόσωπα. Η επικοινωνία που γεννιέται ανάμεσα στον καθηγητή και στο μαθητή μπορεί να επηρεάσει το μαθητή να διαλέξει το επάγγελμά του στο μέλλον και ειδικά στα χρόνια του Λυκείου όπου εμφανίζονται οι τομείς ενδιαφέροντος ενός μαθητή. Τότε σ’ αυτή την περίπτωση ο μαθητής δίνει πιο πολλή σημασία σε ορισμένα μαθήματα, διαβάζει πιο πολύ τα μαθήματα αυτού του καθηγητή και για τ’ άλλα αδιαφορεί.
Ένα άλλο θέμα που απασχολεί τους εφήβους στο σχολείο είναι η πειθαρχία και οι τιμωρίες. Καθημερινά μερικά πράγματα που τα κάνουμε όλοι μας είναι: μιλάμε στην τάξη, κάνουμε φασαρία, γελάμε, ψιθυρίζουμε, δεν ασχολούμαστε με το μάθημα, κοροϊδεύουμε αυτά που κάνουν οι άλλοι που πολλές φορές τα κάνουμε και εμείς, ονειρευόμαστε, δε διαβάζουμε αρκετά, κάνουμε σκονάκια,…Με άλλα λόγια ασχολούμαστε με τα πάντα εκτός από το μάθημα. Τα κάνουμε όλα αυτά, επειδή βαριόμαστε να διαβάζουμε και ψάχνουμε κάτι διαφορετικό. Πάντα ξέρουμε ότι είμαστε άδικοι σε κάποια πράγματα, όμως δε δεχόμαστε να είμαστε εμείς οι άδικοι σ’ αυτά που γίνονται. Τα κάνουμε αυτά, επειδή εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε υπομονή να ακούσουμε κάποιον ούτε για μισή ώρα, πόσο μάλλον όταν το σχολείο μας αναγκάζει να καθόμαστε εφτά ώρες και να ακούμε ήσυχα το μάθημα, χωρίς να κάνουμε τίποτα. Τελικά γι’ αυτό το θέμα της πειθαρχίας πιστεύουμε ότι όλοι μας έχουμε περίπου την ίδια άποψη. Το μάθημα θα ήταν πιο ενδιαφέρον, αν οι καθηγητές δεν έπαιρναν στα σοβαρά όλα αυτά που γίνονταν και αν κατέβαιναν στο δικό μας επίπεδο σκέψης. Πιστεύουμε ότι μ’αυτό τον τρόπο θα μας καταλάβαιναν πιο πολύ και πιο εύκολα.
Συζητώντας με συμμαθητές και συμμαθήτριές μας καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι οι πιο πολλοί σκεφτόμαστε τα ίδια για τους καθηγητές και το εκπαιδευτικό σύστημα. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που σκέφτονται διαφορετικά. Μερικές από τις πιο βασικές απόψεις συνοψίζονται στα εξής:
Ø Στο σχολείο η πειθαρχία έχει μεγάλη βαρύτητα. Περιμένουμε πιο κατανοητή προσέγγιση.
Ø Μερικές φορές φοβόμαστε να ρωτήσουμε κάτι στο μάθημα. Το πρόβλημα είναι στους μαθητές ή στους καθηγητές;
Ø Δεν έχουμε ελευθερία σκέψης. Τα περισσότερα μαθήματα περνάνε στον αέρα. Θα μπορούσαν να διδάσκονται πιο απολαυστικά.
Ø Οι καθηγητές μας είναι κουρασμένοι. Θέλουμε να ασχολούνται με μας όχι μόνο σαν μαθητές αλλά και σαν νέους ανθρώπους.
Ø Δεν πρέπει να μας φοβίζουν με τη βαθμολογία, γιατί μετά ο σκοπός μας γίνεται όχι να μάθουμε κάτι, αλλά να πάρουμε ένα καλό βαθμό.

ΤΟΠΑΛ ΑΜΕΤ ΜΕΡΒΕ

ΡΙΣΓΓΙΤΣ ΡΟΥΚΙΕ

Μαθήτριες Α’ Λυκείου
Γενικό Λύκειο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Σαπών
Σχολική εφημερίδα SAPRESS
http://www.gldesapwn.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου