6-12-2008 ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ…
Αυτή η ημερομηνία θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου. Θα’ ναι σαν τα γενέθλιά μου που δεν ξεχνώ ποτέ, με μόνη διαφορά το γεγονός ότι θα μου θυμίζει κάτι που δε θα με κάνει χαρούμενη αλλά δυστυχισμένη και που ταυτόχρονα θα γεμίζει την ψυχή μου με όλο και περισσότερη οργή και αγανάκτηση. Το γεγονός που συνέβη τη συγκεκριμένη μέρα είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους μας. Ένα παιδί στην ηλικία μου, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, τη στιγμή που είχε αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά το μέλλον του, καθώς και τον τρόπο που θα το χτίσει, ένας ειδικός φρουρός αποφάσισε ότι ο συγκεκριμένος έφηβος δεν μπορεί να έχει το μεγαλύτερο αγαθό που του προσφέρει ο Θεός, τη ΖΩΗ του.
Όλη του η ζωή ήταν αυτή που δεν πρόλαβε να ζήσει. Αυτή που δεν τον άφησαν να ζήσει. Όντας σε μια χώρα που σκοτώνει (μεταφορικά και κυριολεκτικά πλέον) τα παιδιά της, πλήρωσε τα λάθη άλλων. Φαίνεται πως είναι στη μοίρα μερικών ανθρώπων να γεννιούνται μόνο και μόνο για να δώσουν νόημα στη ζωή κάποιων άλλων. Διότι ο άδικος χαμός του Αλέξη, ουσιαστικά ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι της οργής που κρύβουν πολλοί μέσα τους να ξεχειλίσει.
Το γεγονός στιγμάτισε πολλούς μαθητές και πολλές μαθήτριες. Φανταστήκαμε πολλές φορές τον εαυτό μας στη θέση του Αλέξανδρου. Νιώσαμε την απώλεια της φιλίας του, παρόλο που δεν τον γνωρίζαμε προσωπικά. Αισθανθήκαμε πιο έντονη την ανάγκη να γυρίσουμε τις πλάτες στο μέλλον που θέλουν να χτίσουν για εμάς. Όμως, όσο κι αν κλάψουμε…όσα σχολεία κι αν κλείσουμε…όσες διαμαρτυρίες κι αν οργανώσουμε…ο Αλέξης δε γυρίζει πίσω.
Απλοί πολίτες έκαναν λόγο για ένα πανομοιότυπο τραγικό συμβάν, αυτό ενός επίσης δεκαπεντάχρονου μαθητή, του Μιχάλη, αρκετά χρόνια πριν. Από την άλλη πλευρά όμως πολλοί πολιτικοί υποστήριξαν ότι το περιστατικό είναι μεμονωμένο και άφησαν να εννοηθεί ότι δεν έφταιγε ο ειδικός φρουρός.
Είναι χρέος μας να κάνουμε τους άλλους να συνειδητοποιήσουν ότι όλοι εμείς, μικροί και μεγάλοι, μαθητές και μαθήτριες, μπορούμε να δακρύσουμε χωρίς τα δακρυγόνα τους και ότι οι λόγοι για να το κάνουμε αυτό είναι πολλοί. Ανήκουμε σε μια γενιά που θέλει να αντιδράσει και δεν μπορεί. Που θέλει να ζήσει και δεν την αφήνουν. Που παλεύει με όλους και δε στηρίζεται σε κανέναν.
Είναι σαφές ότι η άποψη αυτή δεν αποτελεί λεκτική υπερβολή, αλλά συμβαδίζει απόλυτα με την πραγματικότητα. Διότι, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που όταν θα βλέπουν μια φωτιά θα λένε «τι ωραίο θέαμα» και θα αδιαφορούν…
ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ
Μαθήτρια Α’ Λυκείου
Γενικό Λύκειο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Σαπών
Σχολική εφημερίδα SAPRESS
http://www.gldesapwn.blogspot.com
Αυτή η ημερομηνία θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου. Θα’ ναι σαν τα γενέθλιά μου που δεν ξεχνώ ποτέ, με μόνη διαφορά το γεγονός ότι θα μου θυμίζει κάτι που δε θα με κάνει χαρούμενη αλλά δυστυχισμένη και που ταυτόχρονα θα γεμίζει την ψυχή μου με όλο και περισσότερη οργή και αγανάκτηση. Το γεγονός που συνέβη τη συγκεκριμένη μέρα είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους μας. Ένα παιδί στην ηλικία μου, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, τη στιγμή που είχε αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά το μέλλον του, καθώς και τον τρόπο που θα το χτίσει, ένας ειδικός φρουρός αποφάσισε ότι ο συγκεκριμένος έφηβος δεν μπορεί να έχει το μεγαλύτερο αγαθό που του προσφέρει ο Θεός, τη ΖΩΗ του.
Όλη του η ζωή ήταν αυτή που δεν πρόλαβε να ζήσει. Αυτή που δεν τον άφησαν να ζήσει. Όντας σε μια χώρα που σκοτώνει (μεταφορικά και κυριολεκτικά πλέον) τα παιδιά της, πλήρωσε τα λάθη άλλων. Φαίνεται πως είναι στη μοίρα μερικών ανθρώπων να γεννιούνται μόνο και μόνο για να δώσουν νόημα στη ζωή κάποιων άλλων. Διότι ο άδικος χαμός του Αλέξη, ουσιαστικά ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι της οργής που κρύβουν πολλοί μέσα τους να ξεχειλίσει.
Το γεγονός στιγμάτισε πολλούς μαθητές και πολλές μαθήτριες. Φανταστήκαμε πολλές φορές τον εαυτό μας στη θέση του Αλέξανδρου. Νιώσαμε την απώλεια της φιλίας του, παρόλο που δεν τον γνωρίζαμε προσωπικά. Αισθανθήκαμε πιο έντονη την ανάγκη να γυρίσουμε τις πλάτες στο μέλλον που θέλουν να χτίσουν για εμάς. Όμως, όσο κι αν κλάψουμε…όσα σχολεία κι αν κλείσουμε…όσες διαμαρτυρίες κι αν οργανώσουμε…ο Αλέξης δε γυρίζει πίσω.
Απλοί πολίτες έκαναν λόγο για ένα πανομοιότυπο τραγικό συμβάν, αυτό ενός επίσης δεκαπεντάχρονου μαθητή, του Μιχάλη, αρκετά χρόνια πριν. Από την άλλη πλευρά όμως πολλοί πολιτικοί υποστήριξαν ότι το περιστατικό είναι μεμονωμένο και άφησαν να εννοηθεί ότι δεν έφταιγε ο ειδικός φρουρός.
Είναι χρέος μας να κάνουμε τους άλλους να συνειδητοποιήσουν ότι όλοι εμείς, μικροί και μεγάλοι, μαθητές και μαθήτριες, μπορούμε να δακρύσουμε χωρίς τα δακρυγόνα τους και ότι οι λόγοι για να το κάνουμε αυτό είναι πολλοί. Ανήκουμε σε μια γενιά που θέλει να αντιδράσει και δεν μπορεί. Που θέλει να ζήσει και δεν την αφήνουν. Που παλεύει με όλους και δε στηρίζεται σε κανέναν.
Είναι σαφές ότι η άποψη αυτή δεν αποτελεί λεκτική υπερβολή, αλλά συμβαδίζει απόλυτα με την πραγματικότητα. Διότι, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που όταν θα βλέπουν μια φωτιά θα λένε «τι ωραίο θέαμα» και θα αδιαφορούν…
ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ
Μαθήτρια Α’ Λυκείου
Γενικό Λύκειο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Σαπών
Σχολική εφημερίδα SAPRESS
http://www.gldesapwn.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου